આપણને મળતા આશીર્વાદનું સાચું કારણ

મારા ઘરની નજીક એક કાફે છે જે મોટાભાગે ગ્રાહકોથી ભરેલું હોય છે અને બધાએ હંમેશા બેસવાની જગ્યા થવા રાહ જોવી પડે છે.

મેં ઘણી વખત જોયું છે કે એક વ્યક્તિ આવે છે અને ભીડનો ફાયદો ઉઠાવે છે અને ખાધા પછી, પૈસા ચૂકવ્યા વિના છુપાઈને નીકળી જાય છે.

એક દિવસ જ્યારે તે જમતો હતો, ત્યારે મેં કાફેના માલિકને ગુપ્ત રીતે જાણ કરી કે આ વ્યક્તિ ભીડનો ફાયદો ઉઠાવશે અને બિલ ચૂકવ્યા વગર જતો રહેશે.

મારી વાત સાંભળીને કાફેના માલિકે હસવાનું શરૂ કર્યું અને કહ્યું, “તેને કંઈ પણ કહ્યા વિના જવા દો, આપણે તેના વિશે પછી વાત કરીશું.”

US Visa 2024 : ગ્રીન કાર્ડની અરજી કરનારાઓ માટે એક્શન ડેટ આગળ વધી

હંમેશની જેમ તે વ્યક્તિએ જમ્યા પછી આજુબાજુ જોયું અને ભીડનો લાભ લઈને ચૂપચાપ ત્યાંથી સરકી ગયો.

તે ગયા પછી, મેં કાફેના માલિકને પૂછ્યું કે મને કહો કે તેણે તે માણસને પૈસા ચૂકવ્યા વિના કેમ જવા દીધો, તેણે આ માણસની ક્રિયાની અવગણના કેમ કરી?

માલિક દ્વારા આપવામાં આવેલા જવાબથી માનવતા અને જીવનના વાસ્તવિક અર્થ વિશેના મારા સંપૂર્ણ અભિપ્રાયમાં જાગૃતિ સાથે બદલાવ આવી ગયો.

તેણે મને કહ્યું કે હું એકલો નથી, ઘણા લોકોએ તેની નોંધ લીધી છે અને તેને આ વિશે જણાવ્યું છે.

Canada માં કમાણી કરવી હવે સરળ બનશે, PGWP વર્ક પરમિટના નિયમ બદલાયા, જાણો કોને મળશે લાભ?

તેણે કહ્યું કે તે જાણે છે કે તે વ્યક્તિ દુકાનની સામે બેસે છે અને જ્યારે પણ તે જુએ છે કે ત્યાં ભીડ છે, ત્યારે તે અંદર ઘૂસીને જમી લે છે અને ચૂકવણી કર્યા વિના જતો રહે છે.

માલિકે કહ્યું કે તેમ છતાં તે હંમેશા તેની અવગણના કરે છે અને તેને ક્યારેય રોક્યો નથી, તેને ક્યારેય પકડ્યો નથી કે ક્યારેય તેનો અનાદર કરવાનો પ્રયાસ કર્યો નથી.

તેણે આગળ ઉમેર્યું, ‘તે વિચારે છે કે કેફેમાં ધસારો આ વ્યક્તિની પ્રાર્થનાને કારણે થાય છે.

તે કાફેની સામે બેસીને પ્રાર્થના કરતો હોય છે કે ત્યાં હમેશા ભીડ રહે, જેથી તે ઝડપથી અંદર જઈ શકે, ખાય અને નીકળી શકે. અને જ્યારે તે અંદર આવે છે ત્યારે ચોક્કસ ત્યાં હંમેશા ધસારો રહે છે.’

માલિકે કહ્યું કે તે આ પ્રાર્થના અને તે માણસ અને સર્વશક્તિમાન ભગવાન વચ્ચે તેની પ્રાર્થનાની સ્વીકૃતિની બાબતમાં વિચાર કે પ્રશ્ન કરી તેના દુર્ભાગ્યને આમંત્રણ આપવા માંગતો નથી.

પંકજ ઉધાસના અંતિમ સંસ્કાર: સોનુ નિગમ, ઝાકિર હુસૈન, શંકર મહાદેવન, શાન શ્રદ્ધાંજલિ

તેની આ સમજથી હું અવાચક રહી ગયો. કેટલી કૃતજ્ઞતાથી ભરપૂર!! તેનાથી મને પ્રાર્થનાની શક્તિનો અહેસાસ થયો.

તે વ્યક્તિની પ્રાર્થનાના હેતુને ધ્યાનમાં લીધા વિના, તે ઘટના મને વિચારવા માટે પ્રેરિત કરે છે કે આપણે વિવિધ પરિસ્થિતિઓમાં કેવી પ્રતિક્રિયા આપીએ છીએ.

જેની આપણે બધાને જરૂર છે, તે સકારાત્મક દૃષ્ટિકોણ છે. આપણને મદદ કરવાની અથવા આશીર્વાદ આપવાની ભગવાનની વિચિત્ર રીતને સમજવાનો પ્રયાસ પણ ન કરવો જોઈએ. ભગવાન જાણે છે કે શું/કેવી રીતે/ક્યારે/ક્યાં તેમના આશીર્વાદ મોકલવા.

મેં તે દિવસે તે સ્થાન છોડ્યું અને પોતાને વચન આપ્યું કે હું જીવનના સારા, ખરાબ, દુઃખના દરેક અનુભવને હકારાત્મક અભિગમથી જોઈશ.

મને જીવનનો સાચો અર્થ શીખવવા માટે અને મને મળેલા આશીર્વાદનું સાચું જણાવવા માટે હું શક્ય તેટલી વાર કાફેના માલિક માટે ચોક્કસપણે પ્રાર્થના કરીશ.

જ્યારે તમે અન્ય લોકો માટે પ્રાર્થના કરો છો, ત્યારે ભગવાન તમને સાંભળે છે અને તેમને આશીર્વાદ આપે છે, અને જ્યારે તમે સુરક્ષિત અને ખુશ હોવ છો, ત્યારે યાદ રાખો કે કોઈએ તમારા માટે પણ પ્રાર્થના કરી છે!

આપણને મળતા આશીર્વાદ એ એકલા આપણી પ્રાર્થનાઓનું ફળ નથી, પરંતુ આપણા માટે બીજાની પ્રાર્થનાનું ફળ છે.

તેથી જ્યારે તમે પ્રાર્થના કરો છો, ત્યારે ફક્ત તમારા માટે જ આશીર્વાદ ન લો, પરંતુ તમારા બધા પરિવાર અને મિત્રો અને શુભચિંતકો માટે આશીર્વાદ માંગો અને તમારા માટે હંમેશ આશીર્વાદ મેળવો.

also read

Dikri

अंधा आदमी और लालटेन

बाप और बेटी का रिश्ता, समुद्र से गहरा

बेटी की विदाई के वक्त बाप ही सबसे आखिरी में रोता है, क्यों, चलिए आज आप विस्तारित रूप से समझिए।

बाकी सब भावुकता में रोते हैं, पर बाप उस बेटी के बचपन से विदाई तक के बीते हुए पलों को याद कर करके रोता है।

माँ बेटी के रिश्तों पर तो बात होती ही है, पर बाप और बेटी का रिश्ता भी समुद्र से गहरा है।

हर बाप घर के बेटे को गाली देता है, धमकाता और मारता है, पर वही बाप अपनी बेटी की हर गलती को नकली दादागिरी दिखाते हुए, नजर अंदाज कर देता है।

बेटे ने कुछ मांगा तो एक बार डांट देता है, पर अगर बिटिया ने धीरे से भी कुछ मांगा तो बाप को सुनाई दे जाता है और जेब में रूपया हो या न हो पर बेटी की इच्छा पूरी कर देता है।

बाप का घमंड हैं बेटी

दुनिया उस बाप का सब कुछ लूट ले तो भी वो हार नही मानता, पर अपनी बेटी के आंख के आंसू देख कर खुद अंदर से बिखर जाए उसे बाप कहते हैं।

और बेटी भी जब घर में रहती है, तो उसे हर बात में बाप का घमंड होता है। किसी ने कुछ कहा नहीं कि वो बेटी तपाक से बोलती है, “पापा को आने दे फिर बताती हूं।”

बेटी घर में रहती तो माँ के आंचल में है, पर बेटी की हिम्मत उसका बाप रहता है।

बेटी की जब शादी में विदाई होती है तब वो सबसे मिलकर रोती तो है, पर जैसे ही विदाई के वक्त कुर्सी समेटते बाप को देखती है, जाकर झूम जाती है, और लिपट जाती है, और ऐसे कसके पकड़ती है अपने बाप को जैसे माँ अपने बेटे को। क्योंकि उस बच्ची को पता है, ये बाप ही है जिसके दम पर मैंने अपनी हर जिद पूरी की थी।

खैर बाप खुद रोता भी है, और बेटी की पीठ ठोक कर फिर हिम्मत देता है, कि बेटा चार दिन बाद आ जाऊँगा, तुझको लेने और खुद जान बूझकर निकल जाता है, किसी कोने में और उस कोने में जाकर वो बाप कितना फूट फूट कर रोता है, ये बात सिर्फ एक बेटी का बाप ही समझ सकता है।

जब तक बाप जिंदा रहता है, बेटी मायके में हक़ से आती है और घर में भी ज़िद कर लेती है और कोई कुछ कहे तो डट के बोल देती है कि मेरे बाप का घर है। पर जैसे ही बाप मरता है और बेटी आती है तो वो इतनी चीत्कार करके रोती है कि, सारे रिश्तेदार समझ जाते है कि बेटी आ गई है।

और वो बेटी उस दिन अपनी हिम्मत हार जाती है, क्योंकि उस दिन उसका बाप ही नहीं उसकी वो हिम्मत भी मर जाती हैं।

आपने भी महसूस किया होगा कि बाप की मौत के बाद बेटी कभी अपने भाई- भाभी के घर वो जिद नहीं करती जो अपने पापा के वक्त करती थी, जो मिला खा लिया, जो दिया पहन लिया क्योंकि जब तक उसका बाप था तब तक सब कुछ उसका था यह बात वो अच्छी तरह से जानती है।

आगे लिखने की हिम्मत नहीं है, बस इतना ही कहना चाहता हूं कि बाप के लिए बेटी उसकी जिंदगी होती है, पर वो कभी बोलता नहीं, और बेटी के लिए बाप दुनिया की सबसे बड़ी हिम्मत और घमंड होता है, पर बेटी भी यह बात कभी किसी को बोलती नहीं है।

खैर बाप खुद रोता भी है, और बेटी की पीठ ठोक कर फिर हिम्मत देता है, कि बेटा चार दिन बाद आ जाऊँगा, तुझको लेने और खुद जान बूझकर निकल जाता है, किसी कोने में और उस कोने में जाकर वो बाप कितना फूट फूट कर रोता है, ये बात सिर्फ एक बेटी का बाप ही समझ सकता है।

award winning story must read

સરનામા વગરનો કાગળ

સરનામા વગરનો કાગળ

અમદાવાદનાં મણીનગરમાં આવેલી એક નાનકડી ખોલીમાં રહેતો ભીમો આજ સવારથી જ ઉદાસ હતો, તેણે કામ જ એવું કર્યુ હતા તે જાતી જીંદગીએ તેમને ખૂંચી રહ્યું હતું. ખોલીને, આગળિયો મારી તે બહાર આવ્યો, તેને કોઈ સરસામાન કે પૈસા લૂંટાવાનો ભય નહોતો કારણ ખોલીમાં ગાર ઉખડી ગયેલો ચૂલો,  બે-પાંચ વાસણ ને ભાંગેલા ખાટલા પર ચાર-પાંચ ગોદડાં ને એક બે ઓશીકા સિવાય કાંઈ નહોતું.

ટાઢ, તડકા ને વરસાદથી બચવા તેની પાસે એક છાપરૂં હતું તેમને છેલ્લી વખત જોઈને નીકળી પડ્યો હાથમાં એક લાકડી ને ખિસ્સામાં થોડું પરચૂરણ લઈને. ક્યાં જવું તે નક્કી નહોતું ચાલતો ચાલતો તે કાંકરિયા પહોંચી ગયો. કાંકરિયાની પાળે બેઠો, પાસે પડેલો એક પત્થર તળાવમાં ફેંક્યો પાણીમાં અવાજ થયો ને પત્થર ડૂબી ગયો પણ તે વમળ ઉભા કરતો ગયો જે રીતે ભીમાના જીવનમાં વિચારોનાં વમળ ઉઠ્યા હતા. એક પછી એક વિચાર આવતા જ જતા હતા બંધ થવાનું નામ જ નહોતા લેતા.

ભીમો, નાનો હતો ત્યારે તેનાં મા-બાપ ગુજરી ગયા, સગાઓએ ને આડોશી-પાડોશી એ ભેગા મળી મોટો કર્યો. દસ વરસ નો થયો ત્યારે બધાએ કીધું કે, ‘તું હવે મોટો થઈ ગયો અમારી જેમ મજૂરી કરી પેટિયું રળી લે. અમારા છોકરાં મોટા થયા છે તેનો ખાવા-પીવાનો ને પહેરવા-ઓઢવા નો ખરચો વધી ગયો છે તને હવે મદદ નહીં કરી શકીએ.’

બધાની વાત સાંભળી ભીમો મજૂરી કામે લાગી ગયો. એકલો હતો એટલે ઉંમર વધતાં કોઈ છોકરી દેવાં તૈયાર નહોતું. કોક દીવસ રાંધે ને કોક ‘દી બહાર ખાઈ લે. આમને આમ કરતાં ચાલિસી વટાવી ગયો પોતાની આવી જીંદગીથી કંટાળી ગયો.

વિધવા થયેલી એક છોકરી વરહ પેલાં ગામમાં આવી‌ હતી તેને પરણવા કોઈ રાજી નહોતું. ભીમાને કોઈ વ્યસન નહોતું ને સ્વભાવે પણ સારો હતો તેથી છોકરીના બાપાએ તેને સમજાવી ને ભીમા સાથે લગ્ન કરવા રાજી કરી. ભીમાને પણ પોતાનું ઘર બાંધવા માટે સમજાવ્યો. આમ ભીમાના લગ્ન ચાલીસ વરસે થઈ ગયા. ભીમાને અને તેની વહુ ને થયું એકાદ છોકરૂ થઈ જાય તો સારું. ભીમો કરમનો ફૂટેલો હતો, તેનાં ઘરે પારણું ન બંધાણુ તે નો જ બંધાણુ.

ભીમો પચાસનો થાવા આવ્યો કોઈકે કહ્યું ,માનતા માનો તેમણે માનતા માની ને તેમની માનેલી માનતા ફળી. ભીમાની વહુને સારા દિવસો રહ્યા, શરીર સાવ દૂબળુ, આખો દી’ મજૂરી કરવાની ત્યારે સાંજે વાળું ભેગા થાય તેમાં તો ડોક્ટરની દવા નાં પૈસા ક્યાંથી કાઢવા.

દિવસે દિવસે ભીમાની વહુની તબિયત બગડવા માંડી ને છેલ્લે એક રાત્રે ઘરમાં જ દીકરાને જન્મ આપી મૃત્યુ પામી. ભીમો જડ થઈ ગયો આ શું થઈ ગયું. તેનાં મનમાં એક વિચાર આવ્યો, તેણે પહેલાં તાજા જન્મેલા છોકરાને નવડાવી તૈયાર કર્યો તેની વહુએ સીવી રાખેલાં કપડાં પહેરાવ્યા જેમાં એક ખીસ્સુ હતું. તેને થોડું થોડું લખતાં વાંચતાં આવડતું હતું. તેથી તે એક ડાયરી સાથે પેન ઘરમાં રાખતો હતો તે લઈ આવ્યો. કાગળ ઉપર કંઈક લખી બાળકનાં ખીસ્સામાં તે કાગળ સરખી ઘડી વાળીને નાખ્યો. બાળકને તેડી અડધી રાતે એક મંદિરનાં ઓટલે મૂકી આવ્યો ને ઘરે આવી હિબકે હિબકે રડ્યો.

આ વિચારની સાથે જ ફરી તે હિબકે ચડ્યો. હવે મારે જીવીને શું કરવું મેં એવું કામ કર્યું છે કે ભલે લોકો જાણતા નથી પણ ઉપર બેઠેલા ભગવાનને બધી ખબર છે. વિચારની સાથે જ તે પાળી પરથી કૂદવા વાંકો વળ્યો,

“એ.. દાદા પડી જશો.. બહુ નીચા નમીને ન જુઓ.”

એક કોમળ અવાજ તેમને સંભાળાયો તે પાછો વળી ગયો. જોયું તો ચારેક વર્ષનો એક નાનો છોકરો તેમને બોલાવી રહ્યો હતો. ભીમો તે છોકરા પાસે ગયો, છોકરો ખિલખિલાટ હસવા લાગ્યો. ભીમાને બે ઘડી લાગ્યું કે, ‘મારો છોકરો પણ આવડો થઈ ગયો હશે! જો જીવતો રહ્યો હશે તો…’

ખિલખિલાટ હસતી રહેલો છોકરો ગંભીર બની ગયો.
“શું થયું કેમ દાંત કાઢતો બંધ થઈ ગયો,” દીકરા કહી ભીમાએ તેનાં માથે હાથ ફેરવ્યો.

“કંઈ નહીં દાદા, એ તો હું મંદિરમાં પૂજારી પાસે રહું છું ને રોજ નોખી નોખી જગ્યાએ મારા બાપુને શોધવા જાવ છું. પણ તમે તો દાદા છો,” કહેતા તે નાનો બાળક નિરાશ થઈ ગયો.

ભીમાનું હ્દય એક ધબકારો ચૂકી ગયું, તે બોલ્યો, “તારી પાસે કોઈ એવી વસ્તુ છે જે તારા બાપુ સુધી તને પહોંચાડી શકે?”

“હા, છે ને‌!”  કહી તેમણે એક ચોળાયેલો ફાટી ગયેલો કાગળ ખિસ્સામાંથી કાઢી ભીમાને આપ્યો.

ભીમાએ ધ્રુજતા હાથે તે કાગળ ખોલ્યો, તેમાં ગડબડીયા અક્ષરે લખ્યું હતું ‌’ભીમજીનો લાલો’ વાંચતા જ ભીમો તે બાળકને ભેટી “મારા લાલા, મારા લાલા હું જ અભાગીયો તારો બાપ છું ને તું મારો દીકરો!” કહેતાં રડવા લાગ્યો.

બાળકે ભીમાના આંસુ લૂછ્યા ને કહ્યું, ‘ચાલો બાપુ આપણાં ઘરે. મારૂં નામ સ્મિત ભલે રહ્યુ પણ તમારો તો લાલો. આ સરનામાં વગરના કાગળે મને મારા બાપુ પાસે પહોંચાડી દીધો.”

પલ્લવી ઓઝા
“નવપલ્લવ”

દીકરીનો જવાબ

credit to photo from i stock

દિકરી આજે પિયર આવી હતી, તેનું રોકાણ પંદરેક દિવસ નું હતું. લગ્નનાં છ માસ પછી પોતાની દીકરી પહેલીવાર આટલાં લાંબા સમય માટે પિયર રોકાવા માટે આવી હતી તેથી તેની મમ્મી ખુબજ ખુશ હતી. દીકરી નાં સાસરીયામાં સાસુ, સસરા, એક દીયર, એક નણંદ , જમાઈ ને પોતે એમ છ વ્યક્તિ નું કુટુંબ હતું.

ચાર દિવસ પછી જમાઈનો ફોન આવ્યો, “મમ્મી પડી ગયા છે, દવાખાને લઈ જવા પડે તેમ છે તું આવી જા.”

દીકરીએ તેની મમ્મીને કહ્યું, “મારે જવું પડે તેમ છે, મમ્મી પડી ગયા છે.”

તેમની મમ્મી એ કહ્યું, “ત્યાં તારી નણંદ તો છે, બે દિવસ તેની મમ્મી ની સેવા કરશે તો દુબળી નહીં પડી જાય.”

દીકરી એ કહ્યું, “એવું નથી મમ્મી.”

દીકરી ની વચ્ચેથી વાત કાપતા મમ્મી બોલી, હું કહું છું કે, “જમાઈ બહું કમાય છે, તમે બેય નોખા થઈ જાવ. થોડાં પૈસા તારી સાસુને ઘર ચલાવવા આપી દેજો. તમે શાંતીથી જીવી તો શકો ને જ્યાં જાવું હોય ત્યાં રોકટોક વગર જઈ શકો.”

દીકરી એ તેની મમ્મીને જવાબ આપ્યો, ” મમ્મી, પહેલાં તો મારી નણંદને એક્ઝામ શરૂ છે છતાં હું અહીં રોકાવા માટે આવી. મને બે મહિના પહેલા ટાઈફોઈડ થયો હતો ત્યારે મારા સાસુ એ મને પથારીમાંથી દસ દિવસ સુધી ઉભી નહોતી થવા દીધી. ચા, દુધ, જમવાનું શીખે પથારીમાં આપી જતા. તેઓ અત્યારે પડી ગયા છે તેને મારી જરૂર છે ને તું કહે છે અલગ થઈ જાવ, આ વાત તારે બે માસ પહેલાં કરવી જોઈતી હતી.

પલ્લવી ઓઝા
“નવપલ્લવ”

કોણ કહે છે ‘ સાઠે બુદ્ધિ નાઠી ‘

~એ નથી જાણતી કે, હું કોણ છું. પણ.. હું તો જાણું છું ને કે, એ કોણ છે!”~

‘ સાઠે બુદ્ધિ નાઠી ‘
સવારનો સૂરજ ઉગે એ પહેલા એક વયોવૃદ્ધ ડૉક્ટરને ત્યાં આવ્યા, ને doorbell વગાડી.

     *" વહેલી સવારે કોણ આવ્યું હશે? "* ડૉક્ટરની વાઇફે દરવાજો ખોલ્યો. વયોવૃદ્ધ વ્યક્તિને જોતાં ડૉક્ટરના વાઇફે કહ્યું, *" દાદા ! અત્યારે વહેલી સવારે? "* વયોવૃદ્ધ બોલ્યા, *" ડૉક્ટર સાહેબ પાસે મારા અંગૂઠાના ટાંકા ખોલાવવા આવ્યો છું. મારે 8:30 વાગે તો બીજે પહોંચવાનું છે. એટલે જરા જલ્દી આવી ગયો છું. Sorry! ડૉક્ટર, પણ બીજે right time પહોંચવું જ પડે એવું છે."*

     ડૉક્ટરે ઉંમરલાયક વયોવૃદ્ધને કહ્યું, *" દાદા! કઈ વાંધો નહીં, બેસો."* ડૉક્ટર તો હજુ ઉઠ્યાં જ હતાં, ને patient આવી ગયા. ડૉક્ટરે હાથ-મોં ધોયા. ને કહ્યું, *" દાદા! બેસો. લાવો તમારો અંગુઠો."* ને ડૉક્ટરે ધીમે-ધીમે પૂરી માવજત સાથે ટાંકા ખોલી નાખ્યા. ને કહ્યું, *" દાદા! મસ્ત. તમારો ઘા ઘણો બધો રુઝાઈ ગયો છે. છતાં પટ્ટી લગાવી દઉં, જેથી ક્યાંય ઘસરકો ન વાગે."* _Treatment તો બધા જ ડૉક્ટરો કરે છે, પણ.. Treat કરીને કરે ને, તેને સારવાર કહેવાય!_

     ડૉક્ટરે પટ્ટી લગાવીને કહ્યું, *" દાદા! તમારે ક્યાં પહોંચવાનું છે? મોડું થઇ ગયું હોય તો મૂકી જાઉં? "* "ના.. ના.. ડૉક્ટર, હજુ તો ઘરે જઈશ. નાસ્તો તૈયાર કરીશ, પછી નીકળીશ. બરાબર 9:00 વાગે પહોંચી જઈશ." ને વયોવૃદ્ધ દાદા ડૉક્ટરનો આભાર માની જવા માટે ઉભા થયi

1 મિનિટ
બિલ લઈને ઉપચાર કરનારા તો ઘણાં ડૉક્ટરો છે, પણ.. દિલ દઈને સારવાર કરનારા ઓછા છે. છતાં.. છે, છે, ને છે.

     ત્યાં જ ડૉક્ટરની વાઇફે કહ્યું, *" દાદા! અહીં જ નાસ્તો કરી લો ને."* વયોવૃદ્ધ દાદા બોલ્યા, *" ના, બેન! ના. હું જો નાસ્તો અહીં કરી લઈશ, તો એને નાસ્તો કોણ કરાવશે? "* ડૉક્ટર કહે, *" કોને કરાવવાનો છે? "* તે વખતે આ વયોવૃદ્ધ દાદા બોલ્યા, *" ડૉક્ટર! મારી પત્નીને."* "તો એ ક્યાં રહે છે કે, 9:00 વાગે તમે ત્યાં પહોંચવાના?" તે વખતે આ વયોવૃદ્ધ બોલ્યા, *" ડોક્ટર સાહેબ! એ મારાં વગર ક્યાં રહે? પણ.. એની તબિયત બરાબર નથી. એ Nursing Homeમાં છે."*

     ડૉક્ટર બોલ્યા, *" એમને શું તકલીફ છે? "* તે વખતે વયોવૃદ્ધ દાદા બોલ્યા, *"ડૉક્ટર સાહેબ! એને Alzheimer થયો છે. એટલે એની યાદદાસ્ત ખલાશ થઇ ગઈ છે. છેલ્લા 5 વર્ષથી એ મને'ય નથી ઓળખતી. હું જાઉં, એને મળું, એન હલાવું, એ શૂન્ય નજરે મને જુએ છે. હું એને માટે અજાણ્યો થઇ ગયો છું."* આટલું બોલતા દાદાની આંખો દદડવા માંડી. ડૉક્ટર અને એના પત્ની પણ રડી પડ્યi.

યાદ રહે,
પ્રેમ નિ:સ્વાર્થ હોય છે. પ્રેમ હૃદયી નીપજ છે. એ એક પખો, એટલે.. એક પક્ષીય પણ નભે. પણ.. પ્રેમ દુર્લભ છે. પણ.. છે જરૂર.

     એક કાવ્ય પંક્તિ છે ને,

” પ્રેમ ન હાટ બીકાય “
પ્રેમ હાટડીઓમાં વેચાતો નથી મળતો. માર્કેટમાં વેચાય, એ તો મતલબ છે.

     ડૉક્ટર ને એની પત્ની બોલ્યા, *" દાદા! 5 - 5 વર્ષથી તમે રોજ Nursing Homeમાં નાસ્તો કરાવવાં જાઓ છો? તમારી આ ઉંમર..., તમને થાક નથી લાગતો? કંટાળો નથી આવતો?"* એ વખતે આ વયોવૃદ્ધ દાદા બોલ્યા, *" ડૉક્ટર સાહેબ! એના સહારે તો જિંદગી જીવું છું. એને જોઉં છું, ને મારું મન ભરાઈ જાય છે. મને એની પાસે બેસું, ને energy આવી જાય છે. ડૉક્ટર સાહેબ! એ ન હોત, તો હું' ય બીમાર પડી ખાટલે સૂતો હોત. આ તો એ છે, તો હું આટલો સ્ફૂર્તિમાં છું. એના હિસાબે તો સવારે વહેલો ઉઠું, તૈયાર થઇ જાઉં, કામે લાગી જાઉં. માત્ર એને મળવા જવાનો ને એની સાથે નાસ્તો કરવાનો આનંદ ડૉક્ટર જુદો જ છે. હું મારા હાથે એને ખવડાવું છું."*

     ડૉક્ટર બોલ્યા, *" દાદા! એક વાત પૂછું? "* "તે પૂછોને, ડૉક્ટર સાહેબ." *" દાદા! તમે એને ઓળખો છો, પણ.. એ તમને ઓળખતી નથી. નથી તમારી સામે બોલતી કે હસતી. તો'ય તમે એને મળવા જાઓ? "* 

     તે વખતે વયોવૃદ્ધ જે બોલ્યા, તે શબ્દો, કદાચ.. દુનિયાના સૌથી વધુ ભીના ને ભરેલા શબ્દો હશે. વયોવૃદ્ધ બોલ્યા, *"ડૉક્ટર! એ નથી જાણતી કે, હું કોણ છું. પણ.. હું તો જાણું છું ને કે, એ કોણ છે!"* ને ગંગા-જમના ને સરસ્વતીના નીર ત્રણેની આંખોના કિનારા તોડી ઉભરાણાં.

કથા તો પૂરી કરીએ, પણ.. પારિવારિક જીવનમાં સ્વાર્થ એ અભિશ્રાપ છે. ને પ્રેમ એ આશીર્વાદ છે. પ્રેમ ખૂટે, પછી જ પરિવાર તૂટે. આ કથા દસ વાર વંચાવજો. ‘ એ નથી જાણતી હું કોણ છું, પણ.. હું તો જાણું છું એ કોણ છે. ‘ આ કથા, કદાચ.. પરિવારને પ્રેમનો પારાવાર બનાવી જશે.

. 🙏🏻 🙏🏻
अपने वो नहीं, जो तस्वीर में साथ दिखे,
अपने तो वो है, जो तकलीफ में साथ दिखे!….🌷

~એ નથી જાણતી કે, હું કોણ છું. પણ.. હું તો જાણું છું ને કે, એ કોણ છે!”~

1 મિનિટ
બિલ લઈને ઉપચાર કરનારા તો ઘણાં ડૉક્ટરો છે, પણ.. દિલ દઈને સારવાર કરનારા ઓછા છે. છતાં.. છે, છે, ને છે.

યાદ રહે,
પ્રેમ નિ:સ્વાર્થ હોય છે. પ્રેમ હૃદયી નીપજ છે. એ એક પખો, એટલે.. એક પક્ષીય પણ નભે. પણ.. પ્રેમ દુર્લભ છે. પણ.. છે જરૂર.

     એક કાવ્ય પંક્તિ છે ને,

” પ્રેમ ન હાટ બીકાય “
પ્રેમ હાટડીઓમાં વેચાતો નથી મળતો. માર્કેટમાં વેચાય, એ તો મતલબ છે.

દાદા-દાદીના જીવનમાં પ્રેમની મોસમ

પંદર વર્ષની ખુશ્બુ તેના દાદા પાસે આવી ને બેસી ગઈ. દાદા,  દાદી માટે કંઈક શોધી રહ્યા હોય તેવું ખુશ્બુને લાગ્યું.

‘દાદા શું શોધો છો, લાવો હું મદદ કરાવું શોધવામાં.’

‘કંઈ નહીં બેટા, આતો વર્ષો જૂનો સાચવી રાખેલો એક ફોટો શોધું છું, હંમેશા એક જ જગ્યાએ હોય છે પણ હમણાંથી કશું યાદ નથી રહેતું તો, બીજે ક્યાંક મુકાઇ ગયો હશે હમણાં મળી જશે આટલાં માં જ હશે.’

ખુશ્બુએ દાદા પાસે આવીને કબાટમાં રહેલી વસ્તુઓને આઘી પાછી કરી. ઉપરના ખાનામાંથી એક જર્જરિત હાલતમાં બ્લેક એન્ડ વ્હાઇટ ફોટો નીકળ્યો. ખુશ્બુએ ફોટો દાદાના હાથમાં આપતાં કહ્યું,
‘દાદા, આ કોનાં લગ્નનો ફોટો છે કેવા સરસ લાગે છે બંને.’

‘તું ઓળખી બતાવ કોણ છે?’

‘દાદા મને આઇડિયા નથી આવતો કહોને તમે,’ આટલું બોલીને ખુશ્બુએ, દાદાના ગળા ફરતાં પોતાના હાથ વિંટાળી દીધા.

‘અરે.. અરે.. સંભાળ હું ગડથોલીયુ ખાય જઇશ, હવે કંઈ હું પહેલાં જેવો અલમસ્ત નથી રહ્યો કે તને સંભાળી શકું.’

દાદી શેટીમાં સુતા હતા તેને અચાનક ઉધરસ ચડી, તેઓ બેઠા થઇ ગયા દાદા અને ખુશ્બુ દોડતાં તેની પાસે આવ્યા ખુશ્બુ સાથે પાણીનો ગ્લાસ લેતી આવી હતી દાદા, દાદીનાં વાંસે હાથ ફેરવવા લાગ્યા.

દાદી ખાંસતા ખાંસતા બોલ્યા, ‘અલી મારી ખુશ્બુડી આ તો અમારા લગ્ન નો ફોટો છે જે તારા દાદા એ સાચવી રાખ્યો છે. પહેલાં ક્યા કોઈ ફોટા પાડતું હતું આ તો તારા દાદા મને અમારા લગન પછી ચોરી છુપકીથી ફોટા વાળાને ત્યાં લઈ ગયા ને આ એક ફોટો પડાવ્યો જે આજ દિવસ સુધી તારા દાદાએ સાચવી ને રાખ્યો છે. તે આજના દિવસે આ ફોટો બહાર કાઢે છે ને આખો દિવસ બહાર રાખે છે. બીજા દિવસે ન્હાઈ ધોઈ તેની જગ્યાએ ફોટાને પાછો મુકી દે છે.’ એમ કહી દાદી ખડખડાટ હસવા લાગ્યા.

ખુશ્બુ હસતાં હસતાં બોલી, ‘સમજી ગઈ આ તમારા બંનેના લગ્ન નો ફોટો છે. દાદી તમે આમાં કેટલાં ક્યૂટ લાગો છો. દાદા હું આ ફોટાનું પપ્પાને કહીને લેમીનેશન કરાવી દઈશ તેથી ફોટો સચવાય રહે.’

‘બેટા, આજે ક્યો દિવસ છે તને ખબર છે?’

‘હા, દાદા આજે વસંત પંચમી છે અને મમ્મી પપ્પાનો મેરેજ ડે છે, દાદા દાદી આપણે આ વર્ષે બધા સાથે ડિનર ઉપર જઈશું તમે તો અમારી સાથે આવતા જ નથી.’

ખુશ્બુની મમ્મી એ રૂમમાં દાખલ થતાં કહ્યું, ‘બેટા, આજે તારા દાદા દાદી એટલે કે, અમારા મમ્મી પપ્પાની પણ લગ્ન તિથી છે તેઓનાં લગ્નને આજે પિસ્તાલીસ વર્ષ પૂરાં થયાં છે, અમે બધા આ દિવસે સાથે જ ડિનર ઉપર જતા તું પણ સાથે આવતી ત્યારે તું નાની હતી.’

‘હા બેટા, તારી મમ્મીની વાત સાચી છે. આ એક વસંતપંચમી એવો દિવસ છે કે, તે દિવસે ઘણા બધાના લગ્ન થયેલાં હોય ને આ દિવસે બધા આનંદ કરતા હોય ને પ્રેમથી રહેતા હોય ને આ તમારો અંગરેજી મહિનાનો દિવસ તે ક્યો? સાલુ મને તો બોલતાં ય આવડે.’

‘દાદી, વેલેન્ટાઇન ડે.’

‘હા, એક ગુજરાતી મહિનાનો ને એક અંગરેજી મહિનાનો દિવસ આ બે દિવસે  લગન કરેલા હોય કે લગન કર્યા વગરના બે માણા હોય એકબીજા ઉપર પ્રેમ બહુ વરસાવે ને આખું વરહ પ્રેમ ક્યાં ભાગી જાય તેની ખબર નો પડે.’ દાદી એ પોતાના મનનો ઉભરો ઠાલવતા કહ્યું.

દાદા બોલ્યા, ‘તારી દાદી સાચું કહે છે પ્રેમ થોડા દી’ નો ન હોય કે આવે ને જાય. પ્રેમ તો કાયમ કરાય  તેમાં વધ ઘટ ન હોય આપણે પણ માણસ છીએ કોક ‘દિ ગુસ્સો આવી જાય અબોલા થાય પણ તેમને વાળતા શીખવું જોઈએ.  એકાદ દિવસમાં તે બધું પુરૂ કરવું જોઈએ, અમે પણ તારા મમ્મી પપ્પાને આજ શીખવ્યું છે.’

‘હું હવે નાની નથી રહી મને બધી ખબર પડે છે મમ્મી પપ્પા કેટલાં આનંદથી રહે છે. દાદા, તમને એક વાત કહું! પપ્પાને નહીં કહેતા હો.. કોઇક દિવસ મમ્મી પપ્પા ઉપર ખિજાય જાય છે ને પપ્પા તેમને મનાવી લે છે આવું મમ્મીની બાબતમાં પણ બને છે.આ બધી વાતો હું તમારી પાસેથી જ સમય આવ્યે શીખીશ.’

‘તારા દાદા દાદી ની બધીજ વાતો સાચી છે, મોસમ તો બદલાતી રહે છે પણ દાદા દાદીનાં જીવનમાં પ્રેમની મોસમ આવેલી છે તે કદી બદલાતી નથી .કાયમ માટે છે પ્રેમ તો આઝાદ છે, જેનાં મનમાં પ્રેમને પામવાની ઈચ્છા હોય તે જ પકડી શકે છે.’

‘આ બધી વાતોમાં હું જે કહેવા આવી હતી તે તો ભૂલી જ ગઈ, આજે પિસ્તાલીસમી લગ્ન તિથી પર મમ્મી તમારા માટે શીરો અને પપ્પા, તમારા માટે દૂધપાક બનાવ્યો છે સાથે રોટલી ને ભરેલા રીંગણાનું લસણ વાળું શાક પણ છે અમે ડિનર લઈને જલ્દીથી પાછા આવી જઇશું,’ કહી હસતાં હસતાં ખુશ્બુની મમ્મી, તૈયાર થવા માટે પોતાના રૂમમાં ગઈ.

પલ્લવી ઓઝા
“નવપલ્લવ”

જેને લોકો સમજી રહ્યા હતા કચરો, તેનાથી મારિયાએ ચમકાવી પોતાની કિસ્મત, મહિને કમાય છે 8 લાખ રૂપિયા, 40ને આપી રોજગારી

Canada માં કમાણી કરવી હવે સરળ બનશે, PGWP વર્ક પરમિટના નિયમ બદલાયા, જાણો કોને મળશે લાભ?

પૂર્ણતા

એ દિવસ મને બરાબર યાદ છે.જો કે એ વાતને તો વર્ષો વિતી ગયા.પરંતુ કેટલીક યાદો આપણા માનસપટ પર હંમેશ માટે અંકિત થઈ ગઈ હોય છે.સવારના લગભગ નવ વાગ્યાની આસપાસ એક સજ્જન મારે ત્યાં આવ્યા.ત્યારે તો હું નવમા ધોરણમાં હતી છતાંય મને આજીજીભર્યા સ્વરમાં કહેવા લાગ્યા,”બેટી,મારી દીકરી જોઈ શકતી નથી એ એસ.એસ.સીની પરિક્ષા આપી રહી છે એના માટે “રાઈટર” તરીકે તું આવીશ?”

હું તરત બોલી ઉઠી,”હું જરૂરથી આવીશ.”
એ સજ્જન બોલ્યા,”હું તને લેવા મુકવા પણ આવીશ.”
આ સાંભળતાં જ મારા પપ્પા બોલી ઉઠ્યા,”તમારે એવી તકલીફ લેવાની જરૂર નથી.હું જાતે આવીને મુકી જઈશ અને લઈ  જઇશ.મારી દીકરીની લખવાની ઝડપ ઘણી છે.એ બાબતમાં તમે સહેજ પણ ચિંતા કરતાં નહીં.”

બીજે દિવસે અમે સમયસર પહોંચી ગયા.એમનું નામ દ્રષ્ટિ હતું.ખૂબ જ સુંદર.જાણે કે ભગવાને ફુરસદના સમયમાં બનાવી હોય.લાગે કે ભગવાન કદાચ આંખો મુકવાનું ભુલી ગયા હશે કે આ સુંદર યુવતીને નજર ના લાગે એટલે કાળા ટપકાં રૂપે આંખોની રોશની નહીં મુકી હોય!હું એમની સાથે ખૂબ જ હળીમળી ગઈ હતી.પછી તો હું જ એમની પરિક્ષા વખતે એમની રાઈટર તરીકે જતી.પરિચય વધતો ગયો.લોહીનો સંબંધ ના હોવા છતાં પણ અમારી વચ્ચે  આત્મીયતા બંધાઈ ગઇ હતી.હું એમને હંમેશ દીદી કહીને બોલાવતી.

સમય તો ક્યાં પસાર થતો ગયો એ ખબર જ ના પડી.એક દિવસ દીદીના લગ્નની કંકોત્રી મળી.હું દીદીને મળવા ગઈ ત્યારે ખબર પડી કે એકદમ “હેન્ડસમ”લાગતા દર્પણ જોડે એમના લગ્ન થવાના છે.એ કોઈ  NGO. ચલાવતા હતા.દીદી કહે,”એ તો સંપૂર્ણ છે છતાં ય મારા જેવી યુવતીને પસંદ કરી.”
મેં દીદીના મોં પર હાથ મુકી દીધો કહ્યું,”દીદી આવું ના બોલો.સૌંદર્ય તો સ્વભાવનું હોય છે.નહીં કે દેખાવનું.જીજાજી તમારી આંખો બની રહેશે.

થોડા સમય બાદ દીદીને અમારી સોસાયટીની બહાર આવેલી બેંકમાં નોકરી મળી ગઇ .હું વારંવાર દીદીને મળવા જતી.

ત્યારબાદ મારા પણ લગ્ન નક્કી થયા.હું જ્યારે દીદીને કંકોત્રી આપવા એમને ઘેર ગઇ ત્યારે એમના ઘરમાંથી મોટે મોટેથી બોલવાના અવાજો આવી રહ્યા હતા.મારા પગ ત્યાં જ થંભી ગયા.
જીજાજીનો અવાજ આવી રહ્યો હતો.”આંધળી ને પરણીને હું પસ્તાયો.સમાજમાં સારૂ દેખાડવા અને વાહ વાહ મેળવવા મેં લગ્ન તો  કર્યા પણ હું દુઃખી દુઃખી થઈ ગયો.”દીદીના ધ્રુસકા છેક બહાર સુધી સંભળાતા હતાં.મને આધાત લાગ્યો પણ ઘરમાં ગયા વગર છૂટકો જ ન હતો.કંકોત્રી આપી હું તરત બહાર નીકળી ગઇ .

હું બીજા શહેરમાં ગઈ ત્યાં મને કોલેજમાં નોકરી પણ મળી ગઈ.ઘરમાં નોકરચાકર હોવાના કારણે દિવસનો મોટાભાગનો સમય વાંચવામાં જતો.દરેકે દરેક મિનિટનો સદઉપયોગ કરવાની તક મળી.મારી નાનપણની ટેવ કે જમતી વખતે પણ હું વાંચતી જ હોઉ.ક્યારેક જરૂરી નોટ પણ લખી રાખતી.

દિવસો અને વર્ષો આમ જ પસાર થતા હતાં.ધીરેધીરે મને લાગ્યું કે મને ઝાંખુ દેખાય છે.પણ મેં ગણકાર્યું નહીં.એક દિવસ તો એક આંખે દેખાવાનું બંધ થઈ  ગયું. હાથમાંની વસ્તુઓ પડી જતી.એ વાતની નોંધ મારા પતિએ લીધી.મને પૂછ્યું ત્યારે મેં સાચી હકીકત કહી.પરંતુ અત્યાર સુધી આ વાત નહીં કહેવા બદલ મને ઠપકો પણ આપ્યો.પણ મારા માનસપટ પર દીદીને એમના પતિ દ્વારા કહેવાયેલા શબ્દ યાદ આવતાં હું ધ્રુસકે ધ્રુસકે રડી પડી.મારી વાત સાંભળી એ ગુસ્સે થઈ બોલ્યા,”મારી સાથે આવી બાલિશ વાતો કરવાનુ બંધ કર.”
થોડુ અટકી ને બોલ્યા,”જો આપણે પૈસાની જરૂર  નથી તું તારા શોખ ખાતર નોકરી કરે છે.રાજીનામુ આપી દે.”
મને વધારે રડવું આવ્યું.હું વિચારતી હતી કે ઘેર બેસીને હું શું કરૂ?પંચાત કે ઓટલા પરિષદનો હિસ્સો!

જો કે મોડુ ઘણુ જ થઈ ગયું હતું.ડૉક્ટરે કહ્યું કે આપણે પ્રયત્ન કરીશું.પણ થોડો વખત આંખોને આરામ આપવાની જરૂર  છે.”

બીજે દિવસે હું જમવા બેઠી ત્યારે મારા પતિ બોલ્યા,”હું વાંચુ છું તું સાંભળ.જો તારા કાન સલામત છે.હવે તો તું બોલીશ તો પણ લખાઈ જશે.તું બોલી શકે છે સાંભળી શકે છે એનો વિચાર કર.સારૂ વિચાર.હું તો તારી સાથે જ છું.”

થોડીવાર અટકીને બોલ્યા,”લગ્નનો અર્થ એકબીજાની ખામી સ્વીકારી અને એકબીજાના પૂરક બનવું.ઈશ્વરે એટલે જ સ્ત્રીપુરૂષનું નિર્માણ કરી એકબીજાને એકબીજાના પૂરક બનાવ્યા છે.તેથી તો પૂર્ણતા પ્રાપ્ત થઈ શકે.”
આ વાક્ય સાંભળતા જ હું મારી જાતને દુનિયા ની સૌથી સુખી સ્ત્રી માની ઈશ્વરનો આભાર  માનવા લાગી.

વેપારી અને તેના હીરાઓ

એક સમયે, એક વેપારીએ તેના પ્રાસંગિક વિહાર દરમ્યાન એક બજારમાં વેચાણ માટે ઉપલબ્ધ સુંદર ઊંટ જોયો.

વેપારી અને ઊંટ વેચનાર, બંને કુશળ વ્યવસાયીઓ હતા અને એટલે સખત વાટાઘાટો પછી સોદો કર્યો.

ઊંટ વેચનાર તેના વેચાણના કૌશલ્યથી ખુશ હતો કેમકે તેને લાગ્યું તેણે ખૂબ જ સારી કિંમત મેળવી છે, અને વેપારીને લાગ્યું કે તેણે પણ એક અદ્ભુત સોદો કર્યો છે,

અને તેના મોટા પશુધનમાં નવીનતમ ઉમેરા સાથે ગર્વથી ઘરે ચાલ્યો ગયો.

ઘરે પહોંચ્યા પછી, વેપારીએ તેના નોકરને બોલાવ્યો અને તેને ઊંટની કાઠી કાઢવામાં મદદ કરવા કહ્યું.

બિનજરૂરી ભારે ગાદીવાળી કાઠી, એ નોકર માટે પણ જાતે દૂર કરવી ખૂબ મુશ્કેલ હતી.

નોકરને કાઠીની નીચે છુપાયેલ, એક નાનું મખમલનું પાઉચ મળ્યું, જે ખોલવા પર તેમાં તેને કિંમતી હીરા ભરેલાં જોવા મળ્યા!!

નોકર અતિશય ઉત્સાહિત હતો !!! “શેઠ, તમે ઊંટ ખરીદ્યો…પણ તેની સાથે શું મફત આવ્યું તે જુઓ!!!”

વેપારી આશ્ચર્યચકિત થઈ ગયો કારણ કે તેણે તેના નોકરની હથેળીમાંના ઝવેરાત તરફ જોયું

. તે હીરા સૂર્યપ્રકાશમાં ચમકતા અસાધારણ ગુણવત્તાના હતા.


“મેં ઊંટ ખરીદ્યો હતો,” તેણે કહ્યું, “ઝવેરાત નહીં. મારે તરત જ ઊંટ વેચનારને આ પરત કરવું જોઈએ.”

નોકર અસ્વસ્થ હતો…..તેનો માલિક ખરેખર મૂર્ખ હતો.

“શેઠ…કોઈને ખબર નહિ પડે.”

પરંતુ વેપારી તરત જ બજારમાં પાછો ગયો અને ઊંટ વેચનારને વેલ્વેટ પાઉચ પાછું આપ્યું.

ઊંટ વેચનાર ખૂબ જ ખુશ હતો, “હું ભૂલી ગયો હતો કે મેં આ ઝવેરાત તકેદારીથી સાચવવા માટે કાઠીમાં છુપાવ્યા હતા.”

“તમે તમારા માટે ઇનામ તરીકે એક હિરો પસંદ કરી લઈ લો”

વેપારીએ કહ્યું, “મેં માત્ર ઊંટ અને ફક્ત ઊંટની જ વાજબી કિંમત ચૂકવી છે, તેથી તમારો આભાર, મને કોઈ ઈનામની જરૂર નથી.”


પરંતુ જેટલી મક્કમતથી વેપારીએ ના પાડતો, તેટલો જ ઉંટ વિક્રેતા વધારે આગ્રહ કરતો રહ્યો.

અંતે, વેપારીએ સ્મિત કરતાં કહ્યું, “ખરેખર જ્યારે મેં તમારી પાસે પાઉચ પાછું લાવવાનું નક્કી કર્યું, ત્યારે મેં પહેલેથી જ બે સૌથી કિંમતી હીરા મારા માટે રાખ્યા છે.”

આ કબૂલાતથી, ઊંટ વેચનાર થોડો અચરજ પામ્યો અને તેણે હીરા ગણવા માટે ઝડપથી પાઉચ ખાલી કરી નાખ્યો. જો કે, તે ખૂબ જ મૂંઝવણમાં હતો.

“મારા બધા હીરા તો અહીં અકબંધ છે. તમે કયા હીરા રાખ્યા છે?

“બે સૌથી કિંમતી,” ઊંટ ખરીદનારએ કહ્યું.
“મારી પ્રામાણિકતા અને મારું સ્વ-સન્માન.”

આપણી પ્રામાણિકતા પર પ્રતિબિંબિત કરવા માટે આ કેટલી સુંદર વાર્તા છે!!!

હું તેને અહીં એક વિચાર સાથે છોડવા માંગુ છું કે જ્યારે કોઈ અન્ય જોતું નથી ત્યારે આપણે આપણા મૂલ્યોને કેટલા વળગી રહીએ છીએ એ જ આપણી અખંડિતતા (integrity) નું સાચું દર્પણ છે.

સુપ્રભાત…
આપનો રવિવાર શુભ હો…

join this group to read great content and news supersaheliya readers https://chat.whatsapp.com/BhpbWj1rPEJ7YmSkp6vmZf

એક કાળું ટપકું : મોટો સફેદ ભાગ, તમે શું જોશો

એક દિવસ, એક પ્રોફેસરે તેના ક્લાસમાં સરપ્રાઇઝ ટેસ્ટ જાહેર કરી. પેપરનો છાપેલો ભાગ ઊંધો રાખીને બધા વિદ્યાર્થીઓને વહેંચી, તેણે પાનું ફેરવી શરૂ કરવા કહ્યું.

બધાંનાં આશ્ચર્ય વચ્ચે, પેપરમાં કોઈ પ્રશ્નો નહોતા… પાનાની વચ્ચોવચ્ચ ફક્ત એક કાળું ટપકું કરેલું હતું.

વિદ્યાર્થીઓના ચહેરા ઉપરનાં ભાવ વાંચી, પ્રોફેસરે કહ્યું, “તમને તેમાં જે દેખાય છે, તે લખો.” વિદ્યાર્થીઓએ, મુંઝવણ સાથે , ચકિત થઈને, એ કોયડો ઉકેલવાનું શરૂ કર્યું.

ક્લાસના અંતે, પ્રોફેસરે બધાંનાં જવાબ લખેલાં પેપર પાછાં લીધા અને ક્લાસ સમક્ષ એક પછી એક બોલીને વાંચવાનું શરૂ કર્યું. બધાએ, કોઈ અપવાદ વગર, કાળા ટપકાં વિશે લખ્યું હતું,

પાનાના મધ્યમાં તેના સ્થાન બાબતનું વિસ્તૃત વર્ણન કર્યું હતું.

બધા પેપર વાંચ્યા પછી, ક્લાસ શાંત બેઠો હતો ત્યારે, પ્રોફેસરે સમજાવ્યું , “તમારા જવાબો માટે હું કોઇ ગ્રેડ નથી આપવાનો, મારે તમને થોડો વિચાર કરવા કૈંક આપવું હતું. કોઈએ પેપરના સફેદ ભાગ વિશે લખ્યું નથી.

બધાએ કાળા ટપકાં ઉપર જ ધ્યાન આપ્યું – અને આપણે આપણાં જીવનમાં પણ આવું જ કરીએ છીએ. આપણી પાસે ખૂબ મોટો સફેદ ભાગ જોવા અને માણવા જેવો હોય છે, પણ આપણે ફક્ત પેલાં કાળા ટપકાઓ જ જોઈએ છીએ.”

આપણું જીવન ઇશ્વરના પ્રેમ અને કાળજી સાથે મળેલ ભેટ છે અને તેને માણવાના અઢળક કારણો હોય છે, પરંતુ આપણે તેમાં પણ ફક્ત પેલા કાળા ટપકાં ઉપર જ ધ્યાન કેન્દ્રિત કરીએ છીએ –

નાદુરસ્ત સ્વસ્થ્ય, પૈસાની અછત, પરિવારની કોઈ વ્યક્તિ સાથેનો અણબનાવ, કોઈ મિત્ર સાથેની નિરાશા, વિગેરે…

આપણાં જીવનમાં જેટલું છે તેમાં તે કાળા ટપકાં તો નજીવો ભાગ છે , પણ એ જ આપણાં મનને પ્રદૂષિત કરે છે.

આપણાં જીવનના એવા કાળા ટપકાં ઉપરથી આંખો હટાવતા શીખો જીવન દ્વારા અપાતી દરેક પળને માણો.

ખુશ રહો અને પ્રેમથી ભરેલા જીવનને જીવો. જે કરવાની જરૂર છે એ જ કરો અને જીવન જેમ ઘટે છે એમ માણો.

ખેડૂતનો ગધેડો

એક દિવસ એક ખેડૂતનો ગધેડો કૂવામાં પડી ગયો. નિરાધાર પ્રાણી કલાકો સુધી જોરથી રડતો રહ્યો. ખેડૂતને ખબર પડી ત્યારે તેણે તેને બહાર કાઢવા માટે કંઈક સાધન શોધવાનો પ્રયાસ કર્યો.

અંતે , ખેડૂતે વિચાર્યું કે ગધેડો વૃધ્ધ થઈ ગયો છે; કૂવો પણ પહેલેથી જ સુકાઈ ગયો છે અને તેને કોઈપણ રીતે પૂરવાની જરૂર છે. એટલે તેણે નક્કી કર્યું કે ખરેખર ગધેડાને કૂવામાંથી બહાર કાઢવાની જરૂર જ નથી.

તેણે તેના બધા પડોશીઓને તેની મદદ કરવા બોલાવ્યા. તેઓ દરેકે એક પાવડો લીધો અને કૂવામાં માટી નાખવાનું શરૂ કર્યું.

ગધેડો સમજી ગયો હતો કે શું થઈ રહ્યું છે અને ખૂબ જોરથી રડ્યો. પછી, બધાને આશ્ચર્યમાં મૂકીને, તે કૂવામાં થોડીક માટી નંખાયાં પછી શાંત થઈ ગયો.

આખરે ખેડૂતે કૂવામાં નીચે જોયું અને જે જોયું તે જોઈને આશ્ચર્યચકિત થઈ ગયો. માટીના દરેક ઢગલા સાથે, ગધેડો કંઈક વિચિત્ર ક્રિયા કરી રહ્યો હતો: તે તેનું શરીર ઝટકારીને માંટીને ખંખેરી રહ્યો હતો અને ઢગલાની સપાટી ઉપર પગ મૂકતો હતો.

ખૂબ જ જલ્દી બધાના આશ્ચર્ય વચ્ચે ગધેડો કૂવાના મોઢા સુધી પહોંચ્યો, કિનારે આવ્યો અને બહાર નીકળી ગયો…

જીવન તમારા પર માંટી (ગંદકી) ફેંકશે, દરેક પ્રકારની ગંદકી…
કૂવામાંથી બહાર નીકળવાની યુક્તિ એ છે કે તેને ખંખેરો અને ઉપર આવવા માટે તેનો ઉપયોગ કરો. આપણી દરેક સમસ્યા એક સંકેત છે. જો આપણે હાર ન માનીએ તો આપણે સૌથી ઊંડા કૂવામાંથી પણ બહાર નીકળી શકીએ છીએ…

જીવનમાં આગળ વધવા માટે લોકો અને સંજોગો જે ગંદકી ફેંકે છે તેનો ઉપયોગ કરો!!!

ખુશ રહેવા માટેના પાંચ નિયમો યાદ રાખો:
૧. તમારા હૃદયને નફરતથી મુક્ત કરો.


૨. તમારા મનને વિક્ષેપોમાંથી મુક્ત કરો.


૩. તમારા જીવનને સરળ બનાવો.


૪. વધુ આપો અને ઓછી અપેક્ષા રાખો.

  1. વધુ પ્રેમ કરો અને… ગંદકીને ખંખેરો, કારણ કે આ જીવનમાં તમારે સમસ્યા નહીં, પણ ઉકેલ બનવાનું છે!
Exit mobile version